Wyzwanie 5: Banan i kakao

N: Tym razem udało mi się wstrzelić w równe tysiąc słów.

***

Bucky przekręcił głowę, by móc lepiej przyjrzeć się kobietom zebranym wokół kuchennej wysepki – a raczej kobiecie i trzem dziewczynkom. Becca mówiła mu, że choć warunkiem jego pobytu w domu Proctorów było nieoddalanie się – i noszenie stylowej bransolety na kostce, która miała mu w tym pomóc – to przecież nie był dzieckiem, którego nie można spuścić z oczu na dłużej niż pięć minut, bo nieumyślnie zrobi sobie krzywdę, i nie musi przesiadywać z nimi w kuchni.  

Tylko, że Bucky wolał nie ryzykować. Nie tyle zrobieniem krzywdy sobie, co raczej nieumyślnym skrzywdzeniem kogoś, a tym samym sprowadzeniem kłopotów nie tylko na siebie, ale też na rodzinę Rebeccy i na Steve’a, który wstawił się za nim i stwierdził, że jest już na tyle stabilny, że może przebywać z rodziną bez asysty kamer, zabezpieczeń i strażników. Nie chciał zawieść ani jego, ani kogokolwiek. A poza tym, nawet nie starał się ukrywać, że choć co chwila przeganiano go z miejsca na miejsce i kazano nie zawadzać, podobało mu się to. Przypominało dawne czasy, które spędzał z ma i siostrami. I babką, która często biła go po głowie, za podkradanie przygotowywanego jedzenia.

Myśl, że teraz to Becca – jego mała, młodsza siostra, była seniorką rodziny, wydawała mu się być… niedorzeczna. Absurdalna wręcz. Bo jak inaczej można nazwać to, że mógłby uchodzić za wnuka swojej młodszej siostry? Że gdyby stanął koło jednego z jej wnucząt, wyglądałby na ich równolatka? Na syna swoich własnych siostrzeńców?

To nie było normalne, oczywiście, że nie, ale czy tak naprawdę mu to przeszkadzało? Nie. Bywało… dziwnie, ale można było się do tego przyzwyczaić. Poza tym, naprawdę lubił rodzinę Rebeccy. No, prawię całą rodzinę. 

Mąż Beccy – Sam Proctor, umarł kilka lat temu. Bucky kojarzył go jeszcze sprzed wojny, 
z Brooklynu, kiedy ten był jeszcze podrostkiem. Wtedy nie uważał, że Sam mógłby być dobrym mężem dla jego siostry, ale teraz, gdy słuchał, jak o nim opowiada, gdy widział jaki wyraz twarzy wtedy ma, jak błyszczą jej oczy, wiedział, że mylił się jak chyba nigdy. Sam Proctor był idealnym mężem dla tak charakternej i upartej kobiety, jaką była Rebecca. Byli razem przez ponad sześćdziesiąt lat, doczekali się czwórki dzieci, siódemki wnucząt i dwójki prawnucząt. Jego siostra miała dobre życie. 

Dlatego czasem miał sobie za złe to, że wtargnął w nie ponownie po tylu latach. Szczególnie, że nastąpiło to w taki, nie inny sposób. Wiedział, że część świata go nienawidziła i nie wierzyła w jego niewinność. Nawet proces, który zakończył się uniewinnieniem, niczego nie zmienił. Ci, którzy go nienawidzili, nie pokochali go, nie wybaczyli mu. Kiedy po procesie Steve pomagał mu przecisnąć się przez tłum do samochodu, ktoś oblał go czerwoną farbą, z głośnym okrzykiem "Morderca!". Nie wściekł się wtedy, nie próbował odnaleźć sprawcy. Spuścił tylko głowę i próbował odsunąć myśli o tym, że znów ocieka krwią. Nie była to ostatnia tego typu akcja. Wiedział też, że nie tylko jemu nie udało się uniknąć niewybrednych komentarzy.

Ale przynajmniej nie musiał zastanawiać się nad tym, dlaczego syn Rebeccy – Stuart,  jest do niego wrogo nastawiony. Nie, żeby jakoś szczególnie mu to przeszkadzało. Jak ujął to jego imiennik, najmłodszy wnuk Beccy, „wisiało mu to i powiewało”. Nie mówił tak na głos, oczywiście. To byłoby zbyt dziwne. 

— Bucky?

Drgnął, mrugając szybko, i skupił się na siedzącej przy wysepce Rebecce.

— Tak?

— Mógłbyś pomóc Julie? — Spogląda na swoją najmłodszą wnuczkę, nieporadnie ugniatającą ciasto do rolady kakaowej. — Nasza mama zawsze powtarzała, że Bucky jest stworzony do pieczenia. Nikt nie robił takiego kugla jak on. — Uśmiechnęła się. — Zazdrościłam mu tego, bo ja miałam do tego dwie lewe ręce. I nadal mam.

Bucky uśmiechnął się lekko skrępowany – nie pamięta tego, nie pamięta niczego, o czym mówi – ale zsunął się z szafki kuchennej, na której siedział i podszedł do zabrudzonego mąką stołu.  

Przystanął jednak, spoglądając znacząco to na swoje dłonie, to na Beccę. Ta machnęła tylko lekceważąco ręką.

— Wierzę, że o nią dbasz.

Bucky wzruszył więc tylko ramionami i chwycił wałek w dłoń, palcami lewej ręki podkradając plasterek krojonego przez Maureen – prawnuczkę Beccy, banana.  

Ta trzepnęła go w dłoń i zmierzyła oburzonym wzrokiem. 

— To niekulturalne — skwitowała, na co Bucky przewrócił tylko oczami. Nie będzie dyskutował z dzieckiem o swojej kulturze. Albo o jej braku. Jak zwał, tak zwał.

Odsunął Julie gestem dłoni, a potem, po chwili zastanowienia, położył wałek na brzegu stołu i zaczął ugniatać ciasto rękoma. Nie robił tego od… 1941, ale mimo tego doskonale wiedział, jak się za to zabrać. 

Czuł uważny wzrok Julie na swoich rękach, ale nie dawał tego po sobie poznać. Nie chciał jej speszyć, pokazać, że ją przyłapał. Zresztą, czy to jakaś zbrodnia? Nie. Więc dlaczego miałby udawać, że w czymś mu to przeszkadza? 

Rozgniótł i rozwałkował ciasto, zasłuchując się w rozmowie  Beccy z dziewczętami. Nie odzywał się, nie wtrącał – nie czuł takiej potrzeby, wolał po prostu słuchać i patrzeć.

Automatycznie spiął mięśnie, gdy drzwi prowadzące z werandy do kuchni otworzyły się, a do środka weszli uśmiechnięty szeroko Scott – najstarszy wnuk Beccy, który od razu skierował się w stronę salonu, i Stuart, który zmarszczył nos i zmierzył Bucky’ego ostentacyjnie wyniosłym spojrzeniem.

— Widzę, że macie towarzystwo. Powinienem więc spodziewać się brygady antyterrorystycznej w salonie? 

Bucky nie dał się sprowokować i przewrócił tylko oczami. Wiedział, że miał na myśli Steve’a i Sama, którzy towarzyszyli mu w odwiedzinach ostatnimi razy. Wilson od razu zawładnął sercem Beccy, która zapowiedziała, że może wpadać w odwiedziny z Bucky’m i Steviem kiedy tylko zechce. 

— Nie, Stu. Bucky zostanie tutaj przez weekend. Sam — wyjaśniła mu Becca z uśmiechem.

— Wybacz mamo, ale zwariowałaś? — zaczął oburzony. — Przecież on jest…

— Jest moim starszym bratem. — Ucięła twardo. — I dlatego powinieneś traktować go z szacunkiem. 

W spojrzeniu Beccy musiało być coś, co kazało Stuartowi zakończyć dyskusję, bo zamilkł i ruszył w stronę wyjścia z kuchni. Kiedy mijał Bucky’ego, ten posłał mu jeden ze swoich najbardziej drapieżnych uśmiechów. 

Stuart stracił rezon, speszył się i momentalnie przyśpieszył kroku, by jak najszybciej znaleźć się w salonie.

Bucky prychnął cicho pod nosem. Cóż, mógł spędzić ten weekend ciekawiej, niż prędzej przypuszczał. 
I nawet nie będzie musiał łamać zakazu oddalania się.

***