Wyzwanie 4: Stucky/Przytulenie (1/?)

N: W miniaturce mogą znaleźć treści o podtekście homofonicznym.

Pierwsze podejście N do Stucky. No, może nie do końca, bo mamy tu nieodwzajemnione uczucia, ale jednak.

***

Bucky doskonale wiedział, że grzeszy. 

Wiedział, że jego dusza, jego yechidah jest zabrudzona już na zawsze i nic nie zdoła oczyścić jej z obrzydliwości grzechu, którego się dopuszczał. Tym bardziej, że robił to z pełną premedytacją i wiedzą, że to, co robi, jest złe.

Ale mimo tego nie potrafił, nie mógł przestać, nawet kosztem utracenia resztek łaski. 

Nie był w stanie, to było silniejsze od niego.

Od dawna wiedział, że jest inny.

Wiedział, co mówili o podobnych do niego – że są gorsi, ułomni. Że są obrzydliwym, chorym wynaturzeniem. Że trzeba to wyleczyć, póki jest jeszcze szansa. Dawniej słyszał to niemal każdego dnia, gdy wieczorem wracał z doków do mieszkania. Dzielnica, w której mieszkali nie należała do najlepszych i już kilka przecznic dalej bez problemu można było natknąć się na oferujące swoje usługi prostytutki – obu płci i wszystkich upodobań. Nie raz dochodziło tam do pobić, a nawet do zakatowania kogoś na śmierć. Dlatego Bucky starał się, jak tylko mógł, by nikt nie dowiedział się o jego defekcie. Nie chciał skończyć w ten sposób. Nie chciał przynieść wstydu rodzinie, nie chciał ich zawieźć. 

Spotykał się z damami – lubił z nimi rozmawiać, zabawiać je, czarować, tańczyć z nimi, dotykać ich włosów, błądzić dłońmi po gładkiej, miękkiej skórze. Lubił być blisko, lubił je całować, kochać się z nimi, przygniatać do materaca, górować nad nimi. Lubił na nie patrzeć: na ledwie odkryte łydki, odsłonięte ramiona, biodra kołyszące się pod materiałem rozkloszowanej sukienki, na krągłe piersi, na spocone, nagie ciała.

Ale to wszystko nie zmieniało tego, że już dawno przyłapał się na tym, że patrzenie na mężczyzn wywołuje u niego podobne reakcje. 

Lubił – nie, nie lubił, nie mógł tego lubić – patrzeć na ich szerokie barki, wąskie biodra, zarośnięte szczęki. Lubił ich duże, szorstkie dłonie. Lubił musieć zadzierać lekko głowę, by móc spojrzeć im w oczy. Lubił myśleć o tym, jak zmuszają go do klęczenia przed sobą, jak przygniatają go do ściany, jak… Nie. Nie powinien nawet o tym myśleć. To było złe. 

Szczególnie dlatego, że chyba był… beznadziejnie zauroczony swoim najlepszym przyjacielem. I choć to było złe, nie mógł zmusić się do tego, by przestać. Nawet nie wiedział jak miałby to zrobić. 

Steve zdecydowanie nie wpisywał się w kanon urody, który pociągał – nie, nie pociągał, nie mógł – Bucky’ego w innych mężczyznach. Ale co z tego, skoro nadrabiał wszystko osobowością? Bucky nigdy nie udawał, że fizyczność nie jest ważna – bo jest, ale w przypadku tego dupka, Rogersa, traciło to jakoś na znaczeniu. 

Steve może i był niższy od niego o głowę i znacznie drobniejszy, a lista jego schorzeń była tak długa, że mogła stanowić lekturę na jeden z długich, jesiennych wieczorów (i Bucky znał tę lekturę na pamięć, mógł ją recytować obudzony w środku nocy), ale za to jego temperament… Och, tego Bóg przydzielił mu w tak dużym nadmiarze, że można by obdzielić nim jeszcze kilku osiłków, z którymi Steve wiecznie wdawał się w bójki, z których to Bucky musiał go wyciągać. 

Czy mu się to podobało? Nie, oczywiście, że nie. Nie chodzi tu nawet o te wszystkie razy, gdy wychodził z tego ze złamanym nosem, podbitym okiem, rozciętą wargą czy zdartymi kłykciami. Mógł to znieść, żaden problem. Problemem była raczej lekkomyślność Steve’a, która pozwalała mu się rzucać z pięściami na przeciwników o połowę większych od niego. I znacznie zdrowszych. 

Bucky musiał jednak przyznać sam przed sobą, że myśl o tym, że Steve jest tak drobny i chorowity, bywała pomocna i pozwalała trzymać mu się jakoś w garści i odsuwać wszystkie – większość z nich – niewłaściwe myśli na bok. Kim by był, gdyby myślał o czymś takim, gdy Steve’m targały kolejne ataki astmy, gdy nie było pewności, że uda mu się przeżyć kolejną chorobę? Nie miałby wtedy prawa nazywać się jego przyjacielem. Zresztą, niejednokrotnie już zastanawiał się nad tym, czy jeszcze je ma.

To pomagało. 

Tylko, że potem przestało.

Dokładnie w momencie, gdy jego mały, chudy Steve pojawił się, by wyciągnąć go z piekła i wyglądał przy tym jak… no, na pewno nie jak Steve, którego zostawił w Nowym Jorku, gdzie miał bezpiecznie przeczekać wojnę i starać się nie wplątywać w żadne burdy, gdy Bucky’ego nie było obok. Wyglądał jak jeden z tych aniołów, które Bucky widział, gdy Steve i jego mama – Sarah, zabrali go ze sobą do kościoła. 

Kiedy już wydostali się z fabryki, kiedy wreszcie dotarli do obozu – a Bucky przez całą drogę czuł się, jakby był gdzieś poza swoim ciałem, jakby jeszcze nie udało mu się poskładać wszystkich kawałków, na które rozbił go Zola, jakby jednego z nich brakowało i zawsze już miało brakować – mógł przyjrzeć się lepiej nowemu ciału Steve’a. 

Wreszcie było takie, na jakie zawsze zasługiwał – silne i przede wszystkim zdrowe. Bez astmy, bez kołatania serca, bez ryzyka, że umrze od zaplenia płuc następnej zimy. I Bóg mu świadkiem, że właśnie z tego Bucky cieszył się najbardziej. Nie zmieniało to jednak tego, że czuł się… po prostu dziwnie, stojąc koło Steve’a i będąc od niego niższym o pół głowy. O różnicach w szerokości wolał nawet nie myśleć – Steve składał się z niemal samych mięśni, a on zgubił część swoich już kilka miesięcy temu. Czas spędzony na stole Zoli też zbyt dobrze na niego nie wpłynął. 

I mimo tego Steve wgapiał się w niego jakby widział go po raz pierwszy.  

Robił to tak intensywnie i był tak zły w udawaniu, że tego nie robi, że Bucky czuł się najzwyczajniej w świecie skrępowany. Cóż, miał w tym znacznie także fakt, że tak długo, jak Steve gapi się na niego, on nie może wgapiać się w Steve’a. A to go frustrowało 

— Co? — spytał wreszcie, rzucając – tak delikatnie, jak tylko był w stanie, bo nie chciał ich przypadkiem nadedrzeć – trzymane listy na polowe łóżko. — Wyrosła mi druga głowa? A może z pleców wystaje mi trzecia ręka, co? — Zirytowany wskazał za siebie, na swoje plecy.

Steve nadal przyglądał mu się nieobecnym wzrokiem, a potem potrząsnął głową, odrywając pięść od ust.

— Huh? Możesz powtórzyć? 

Uśmiechnął się przepraszająco, na co Bucky trochę zmiękł, ale i tak prychnął, by nie dać tego po sobie poznać.

— Wgapiasz się we mnie jak jakieś ciele, Rogers. Z nas dwóch to nie ja wystrzeliłem o metr w górę, więc jeśli któryś z nas miałby się wgapiać w drugiego z rozdziawionymi ustami to tym kimś powinienem być ja. — Wskazał na siebie palcem, a Steve pokręcił tylko głową.

— Bucky, ja po prostu... Jeszcze nigdy nie widziałem cię w taki sposób. Tak wyraźnie, tak… kolorowo. — Uśmiechnął się lekko zażenowany i przygładził włoski na karku. — Znamy się tyle lat, prawie od zawsze, a ja dopiero teraz widzę cię tak naprawdę. Kolosalna różnica.

Bucky poczuł wstyd. 

Nie tylko za to, że całkowicie bezpodstawnie naskoczył na Steve’a, ale także za to, że wygląda teraz… w ten sposób. Stracił na wadze, nadal był brudny, nieogolony, z bladą, ziemistą cerą na której roiło się od krwiaków i zadrapań. Kiedyś zawsze starał się wyglądać dobrze, ale miesiące spędzone na wojnie pokazały mu, że nie czas na przejmowanie się własną próżnością. Sądził, że się do tego przyzwyczaił, ale teraz czuł się po prostu źle. 

Zwłaszcza, że Steve za to wyglądał jak ucieleśnienie jego najgłębiej skrywanych pragnień.

 Bucky uśmiechnął się krzywo, starając się niczego po sobie nie pokazywać. 

— Tak, a jakim widziałeś mnie prędzej?

Steve wyruszył lekko ramionami, podchodząc bliżej.

— Byłeś… o wiele mniej wyraźny. Wszystko było, teraz dopiero wiem, jak bardzo. Byłeś też… — Steve ściągnął brwi, zastanawiając się chwilę nad doborem słów. Bucky wstał, zadzierając lekko głowę, by patrzeć Steve’owi w twarz. — Nie rozróżniałem niektórych kolorów, wszystko było takie… żółtawe, zamazane. Nawet nie wiedziałem, jaki kolor mają twoje oczy. Ale przynajmniej już wiem, dlaczego czasem śmiałeś się z moich obrazów. — Śmieje się, masując kark.

Bucky również parska rozbawiony, przypominając sobie niektóre ze swoich portretów, które malował Steve. Czasem dobór kolorów bywał… bardzo interesujący. 

— Powinieneś być mi wdzięczny, że komentarze zachowałem dla siebie. Na niektórych z nich wyglądałem, jakbym uciekł z cyrku. 

Steve posłał mu na wpół oburzone, na wpół rozbawione spojrzenie.

— Mówiłeś, że ci się podobają.

— Podobały — zastrzegł, przybierając tak niewinną minę, jak tylko był w stanie. — Gdyby nie one, nigdy nie wiedziałbym, że do twarzy mi z zielonymi włosami. 

— Bucky.

Patrzyli na siebie przez chwilę i wystarczyłby jeszcze moment, by Bucky zrobił coś głupiego. Na szczęście – na nieszczęście – przerwało im znaczące chrząknięcie dobiegające z wejścia do namiotu.

Bucky nie mógł nic poradzić na to, że jego uśmiech przygasł, gdy zobaczył stojącą tam agentkę Carter.

— Kapitanie Rogers — zaczęła nadto oficjalnym tonem. — Pułkownik Phillips chce cię widzieć.

— Ym, tak ja… Oczywiście, już idę. — Chrząknął i ostatni raz spojrzał na Bucky’ego. Ten nie mógł nie zauważyć lekkiego rumieńca na jego twarzy.

Bucky spiął się nieznacznie, gdy Steve objął go ramieniem i poklepał po plecach. Jakby znów żegnali się na kilka miesięcy, nie na góra kilka godzin. Ale to zrozumiałe.

— Do zobaczenia potem, Buck.

Bucky przyglądał się odchodzącemu Steve’owi z uwagą.

Nie mógł nie zauważyć, w jaki sposób patrzył na Carter. I tego, że ona odpowiadała mu tym samym.

Zawsze wiedział, że nadejdzie moment, w którym będzie musiał ustąpić i zrobić miejsce kobiecie, która pokocha Steve’a. Nie oszukiwał się, wiedział, że prędzej czy później przestanie być tą najważniejszą osobą w życiu Rogersa, że nie będzie mógł mieć go na wyłączność. 

Ten moment właśnie nadszedł, a tą kobietą była agentka Carter, która ze swoim idealnym makijażem, ułożonymi włosami, czystymi, wypastowanymi butami i wykrochmalonymi ubraniami promieniała na tle brudnego obozu i okopów. 

Bucky mógł ją nie znienawidzić, mógł starać się ją polubić, mógł udawać, że tak właśnie jest.

Mógł to zrobić, naprawdę.

Mógł nadal być obok, uśmiechać się i cieszyć szczęściem przyjaciela.

Tylko dlaczego to było tak trudne? Tak bolesne?

***