Wyzwanie 7: Stucky/Dom (2/?)

N: Druga część pierwszego podejścia N do Stucky. No, może nie do końca

***

Steve zdążył już wynotować listę plusów i minusów tego, że nie był w stanie się upić.

Do negatywów zaliczało się zdecydowanie to, że… no, że nie mógł się upić. Po prostu, minus sam w sobie. Czasem bywało to naprawdę frustrujące, zwłaszcza, że nikt w Komandzie nie wylewał za kołnierz, gdy tylko zdarzała się okazja na świętowania kolejnego zwycięstwa nad Hydrą. A Steve, jako ten wiecznie w pełni trzeźwy, czuł się odpowiedzialny za to, by nie zrobili niczego głupiego. A to wcale nie było takie proste, jak mogłoby się wydawać.  

Jednak to mógł zaliczyć również do plusów. Mógł dopilnować, by nie doszło do niczego, co wpędziłoby jego przyjaciół w kłopoty. Choć błahe w porównaniu do tego, z czym mierzyli się na froncie – nieważne. Liczyło się to, że mógł zapobiec choć im. Szczególnie jeśli dotyczyć miały one Bucky’ego, którego wrodzony magnes na kłopoty czasem zyskiwał na sile, co zazwyczaj kończyło się jakąś burdą. Steve nie raz zastanawiał się nad tym, jak udawało mu się go wygłuszać przez te wszystkie lata. Sam Bucky twierdził, że to dlatego, że Steve ściągał na nich tyle problemów że na jego własne nie było już miejsca. I cóż, Rogers musiał przyznać mu rację. Zwłaszcza, że to wyjaśniałoby, dlaczego pech powrócił do Bucky’ego dopiero wtedy, gdy odszedł od Steve’a.

Uzupełniali się, nie ma co.

Cóż, naprawdę się uzupełniali. Gdzie jeden, tam i drugi, zawsze gotowi do wskoczenia za sobą w ogień. Gdy jeden wplątywał się w kłopoty, drugi był tam, by go z nich wyciągnąć. Nieważne czy chodziło o zasadzkę Hydry czy o bójkę w barze.

Czy o to, że jeden z nich przeholował z piciem i trzeba było bezpiecznie odstawić go na miejsce. Jak dziś. 

Steve prowadził Bucky’ego w stronę w stronę bazy, mocno trzymając jego łokieć. Pozwalało to nie tylko na pomoc Barnesowi w utrzymaniu równowagi, ale też na zachowanie wystarczającej odległości, by móc uniknąć zabrudzenia butów – jak ostatnim razem – kiedy Bucky’ego dopadną mdłości. Nie dało się ukryć tego, że znów okropnie się struł. Steve byłby naprawdę zdziwiony, gdyby wszystko było z nim w porządku. Ale nie ma tego złego, Buck przynajmniej będzie miał nauczkę, która w przyszłości powstrzyma go przed powtórzeniem takiego wyskoku. Zwłaszcza, że w ich sytuacji nie mogą pozwolić sobie na niedyspozycyjność. Bucky powinien przecież doskonale zdawać sobie z tego sprawę, a Steve jako jego przyjaciel i dowódca powinien był mu o tym przypomnieć, gdy najwidoczniej wyleciało mu to z głowy. Tylko, że jakoś nie miał do tego serca. 

Nie dało się nie zauważyć, że Bucky nie był już taki jak kiedyś. Nadal się uśmiechał, żartował, ze wszystkich sił starając się choć trochę rozbawić wszystkich wokół. Nadal był gotów rzucić wszystko, by pomóc bliskim, nieważne jak ryzykowne byłoby to dla niego samego. Mogłoby się wydawać, że to nadal ten stary, dobry Bucky, który wyciągał tego niewyrośniętego chudzielca, swojego – nie wiedzieć dlaczego – najlepszego przyjaciela z bójek, w które ten wplątywał się w brooklyńskich zaułkach. Ale Steve znał go zbyt długo, zbyt dobrze, można by rzec, że niemal jak własną kieszeń, by nie zorientować się, że coś jest nie tak. A było niemal wszystko. 

Bucky uśmiechał się, ale uśmiech nie sięgał oczu. Żartował, ale jego mięśnie pozostawały napięte. Był gotów zrobić wszystko, by pomóc przyjaciołom, a Steve’a przerażała czasem myśl, że było to naprawdę wszystko. Kiedyś Bucky ograniczał się do nabicia jego oprawcom kilku siniaków i na wygłoszeniu paru ostrych, dosadnych komentarzy, a teraz? Teraz bez chwili zawahania był gotów wystrzelać potencjalne zagrożenie. Musiał być gotów, nie miał wyjścia. 

Ale to była wojna. Czas, w którym trzeba było robić rzeczy, które w czasie pokoju byłby nie do pomyślenia. To czas, który zmieniał ludzi, czasem odciskał swoje piętno już nieodwracalnie. Steve wierzył jednak, że w ich przypadku będzie inaczej. Razem stawią temu czoło, wyjdą z tego obronną ręką i kiedyś, może już niedługo, wszystko będzie jak dawniej, będzie dobrze. 

Musiało być.

Steve przystanął w miejscu, zatrzymany przez szarpnięcie w tył, spowodowane tym, że Bucky postanowił przystanąć na środku chodnika. Steve rozejrzał się wokół, starając się wykryć jakiekolwiek zagrożenie, którego zmusiłoby jego przyjaciela do zatrzymania się, ale niczego nie dostrzegł. 

Bucky zachwiał się, gdy Steve puścił jego łokieć, i ściągnął brwi, jakby zastanawiał się nad czymś intensywnie.

— Coś się stało, Buck? — Steve przyjrzał mu się uważnie, notując w myślach, że jutrzejszego ranka musi porozmawiać z Bucky’m o tym, że nie mogą pozwalać sobie na tego typu wyskoki. Nie teraz. Musi przekonać go, że to nie ma sensu, że piciem niczego nie wskóra, a może tylko pogorszyć sprawę. Próbował już kilkukrotnie, ale efekt zawsze był taki sam – Bucky uśmiechał się, zapewniał, że wszystko jest w porządku, ale prędzej lub później, gdy nadarzyła się okazja, wracali do punktu wyjścia.

—Chciałem… — przerwał, mrugając szybko. — Coś ci powiedzieć. Ale…  nie pamiętam co — skończył i cofnął się o krok, by oprzeć się o ścianę budynku, który kiedyś musiał być zdobną kamienicą, a teraz przypominał raczej ruinę. 

— Porozmawiamy o tym rano. Wtedy na pewno już sobie przypomnisz. 

Steve uśmiechnął się przyjaźnie do przyjaciela, a potem delikatnie szarpnął go za rękaw w swoją stronę. Najwidoczniej zrobił to jednak zbyt mocno – nic w tym dziwnego, nadal miewał problemy w dozowaniu siły – bo Bucky wpadł wprost na niego. 

— Wybacz. — Steve uśmiechnął się przepraszająco, choć Bucky nie wyglądał na rozgniewanego nawet w najmniejszym stopniu. Mruknął tylko coś niezrozumiałego, bardziej do samego siebie niż do Rogersa, a potem oparł na nim całą swoją wagę, niemal wtulając twarz w kurtkę Steve’a, tuż nad obojczykiem. Steve spiął się nieco skrępowany, kiedy zorientował się, że Bucky ani myśli się ruszyć.  — Um, Buck? — zaczął, a ten odpowiedział mu kolejnym mruknięciem. — Coś się stało? Słabo ci? — spytał, wiedząc, jak głupio może brzmieć w tym momencie. Ale nie obchodziło go to teraz. Bucky ostatnimi czasy kiepsko jadał, kiepsko spał, za to był jednym wielkim kłębkiem nerwów, co nieudolnie starał się ukryć. Więc cały ten alkohol naprawdę mógł mu zaszkodzić.

Jak łatwo można było się spodziewać, Bucky kolejny raz odpowiedział mu nieartykułowanym mruknięciem, z którego – mimo jak najlepszych chęci – Steve nie dał rady niczego wywnioskować.

— Jakiś ty dziś elokwentny. — Starał się zażartować, ale nie przyniosło to żadnego skutku. Odsunął go lekko od siebie i przyjrzał mu się uważnie. — Co mówiłeś? — Zmarszczył brwi, gdy Bucky ponownie coś wymamrotał. Steve zdołał wyłapać z tego tylko coś brzmiącego jak "Boże" i "cię".

— Bóg mi… — przerwał i zamrugał szybko, przełykając ślinę, jakby starał się opędzić od mdłości. — Kocham cię.

Bucky spuścił wzrok, a potem niepewnie uniósł go z powrotem, jakby chcąc przyjrzeć się reakcji Steve na tę rewelację. Czego sam Steve do końca nie rozumiał. Przecież to nie było nic niezwykłego.

— Ja ciebie też, baranie. — Steve przewrócił oczami. — Jesteś dla mnie jak brat, przecież to wiesz.

W spojrzeniu Bucky’ego coś się zmieniło.

Coś, co sprawiło, że Steve poczuł się tak głupio, jak jeszcze nigdy przedtem.

I nie do końca rozumiał dlaczego.

***

Tak jak Steve się spodziewał, Phillips ściągnął do siebie Bucky’ego z samego rana. Łatwo było się domyśleć z jakiego powodu to nastąpiło, i że Barnes dostaje właśnie kolejne ostrzeżenie. Które zapewne nie skończyłoby się na samym słownym pouczeniu, gdyby Buck nie był członkiem Howling Commando. Niemal niezastąpionym można by rzecz, ponieważ znalezienie drugiego tak doskonałego snajpera było nie lada wyzwaniem, w takich okolicznościach graniczącym wręcz z cudem.

Steve pokręcił głową, starając się wrócić myślami do studiowanej właśnie mapy. Musi się skupić, a wieczne rozmyślanie o Bucky’m zdecydowanie mu w tym nie pomoże. Kiedy już zaprzątnie jego umysł, robi to w zupełności, nie pozwalając na przemknięcie się choć najmniejszej myśli nie związanej z jego osobą. A wyrzucenie go z głowy bywa trudniejsze niż mogłoby się wydawać.

— Powinienem był go upilnować — powiedział do Peggy.

Spojrzała na niego, odrywając wzrok od wyznaczanej właśnie trasy.

— Barnes jest dorosły. Pilnowanie go nie jest twoim zadaniem, Steve. Ma własny rozum i wystarczająco lat na karku, by wiedzieć, jak się z niego korzysta. 

Steve otworzył usta, chcąc zaprzeczyć, powiedzieć, że nie powinna tak mówić, ale dotarło do niego, że przecież Peggy ma rację. Bucky to żołnierz. W pełnym tego słowa znaczeniu. Żołnierz z krwi i kości. 

Zawsze był wystarczająco silny, by unieść na swoich barkach wszystkie kłody, które życie próbowało rzucić mu pod nogi, by bez najmniejszej skargi zająć się swoim chorowitym przyjacielem. Zapewne teraz, gdy Steve’a nie mógł już zabić nawet zwykły katar, Bucky odetchnął z ulgą, zrzucając choć jeden ciężar z pleców. 

Tylko, że jego miejsce już wkrótce zajęło coś o wiele cięższego – odpowiedzialność za oddział, która spadła na niego jako snajpera. Za to, by z ukrycia pilnować, by żaden z żołnierzy wroga nie przedostał się za linię jego wzroku, by nie miał nawet cienia szans na atak.

— Nie obwiniaj się za małe porażki twojego przyjaciela. — Czerwone wargi Peggy rozciągnęły się w małym, przyjaznym uśmiechu, gdy pochyliła się bliżej, odkładając trzymany w dłoni ołówek na mapę. Steve mimowolnie zauważył, że rysik skierowany był w stronę bazy Hydry na dawnej wschodniej granicy Rzeszy. — Tak naprawdę to właśnie one pomagają mu utrzymać się w całości. Wiesz to. Pułkownik Phillips przymknie na to oko.

Steve pokiwał głową, wodząc wzrokiem po mapie. Nie mógł powstrzymać się jednak przez zerkaniem w stronę Peggy… Agentki Carter, znaczy. 

Była naprawdę piękną kobietą. Steve nawet nie śmiałby temu zaprzeczyć. Nie, żeby kogoś obchodziło jego zdanie. Zwłaszcza nie samą Peggy, która doskonale musiała zdawać sobie sprawę ze swojej wartości i niczyje zapewnienia nie były jej do tego potrzebne. 

Peggy porażała go swoją pewnością siebie, twardym stąpaniem po męskim świecie, w którym postanowiła zaistnieć. Peggy jest twarda jak skała

Za to Bucky – myśli, przyglądając się wychodzącemu z biura Barnesowi. — Bucky jest jak dom.

Kiedy Steve na niego spoglądał, widział Brooklyn, ich małe mieszkanie, zabawy z czasów, gdy jeszcze byli dziećmi, wszystkie bójki, w które Steve ich wplątywał, a z których Bucky musiał ich wyciągać. Widział swojego najlepszego przyjaciela, swojego brata. 

Posyła Bucky’emu uśmiech, ale ten spuszcza tylko wzrok i maszeruje dalej, naciągając rękawy na dłonie. Pewnie nadal nie czuje się najlepiej, a poczucie winy i bura od Phillipsa tylko bardziej go dobiły. Steve będzie musiał z nim później porozmawiać.

Nie mieli przed sobą żadnych tajemnic, znali się jak te przysłowiowe konie.

A przynajmniej tak mu się wydawało.

***

Tak mu się wydawało do czasu, aż na ich następnej przepustce Bucky go nie pocałował.

To było niezdarne, niemal bolesne zderzenie warg i zębów.  

/Bucky był pijany, pachnący prochem, alkoholem i papierosowym dymem, wyglądający, jakby nawet najdelikatniejszy dotyk miał sprawić, że rozpadnie się na setki części, jakby to wystarczyło, by go rozbić.

Czego Steve dokonał, odpychając go od siebie.

— Zwariowałeś? — Z trudem opanował się, by nie krzyknąć, i spojrzał na niego karcącym wzrokiem. — Buck, to miejsce publiczne. Chciałbyś, by ktoś to zauważył? Oszalałeś do reszty? Nie, nie tłumacz się. — Uniósł dłoń, by uciszyć Bucky’ego, gdy zobaczył, że otwiera usta. — Jesteś pijany, nie myślisz racjonalnie. A to… Porozmawiamy jutro.

***

Następnego dnia Bucky zachowywał się, jakby nic się nie stało. 

Żartował, uśmiechał się, ale Steve nie mógł nie zauważyć, że coś się między nimi zmieniło. Obiecywał sobie, że wreszcie o tym porozmawiają, poruszą temat tamtego feralnego wieczoru, wytłumaczą sobie wszystko. Ale nigdy nie mógł się przemóc. Zwyczajnie bał się tego, co mógłby usłyszeć, co Bucky mógłby mu powiedzieć, czego mógłby od niego chcieć. Że to mogłoby zrujnować ich przyjaźń.

Dlatego zwlekał, jak tylko był w stanie, mając nadzieję, że z czasem wszystko będzie jak dawniej.

Nie było.

Wręcz przeciwnie, dopiero teraz zaczynały docierać do niego niektóre rzeczy. Dopiero teraz zaczął dostrzegać to jak Bucky na niego patrzy, i że nie jest to już to samo spojrzenie co dawniej. 

Dopiero teraz zaczął rozumieć to, co sam w sobie dusił. 

Zaczął naprawdę rozumieć to, dlaczego tak doskonale się uzupełniali, dlaczego nieobecność tego drugiego sprawiała im niemal fizyczny ból, dlaczego jego myśli wciąż i wciąż kręciły się wokół Bucky’ego, dlaczego nie mógł wyrzucić go ze swojej głowy. Dlaczego nie chciał wyrzucić go ze swojej głowy. Dlaczego zapełniał kartki kolejnych szkicowników portretami Bucky’ego, wiecznie wściekając się na siebie za to, że nie są wystarczająco dobre, że nie pokazują tego, jak… jak wspaniały Bucky jest naprawdę. 

Steve obiecał sobie, że następnego dnia porozmawia o tym z Bucky’m, i że tym razem nie skończy się to na obietnicach bez pokrycia. Porozmawia z nim, porozmawia z nim o wszystkim. Tak, by wreszcie mogli wyrzucić z siebie wszystko, by nie było już między nimi tego muru, który Steve sam wytworzył.

Zrobi to. Zrobi to następnego dnia, gdy tylko wrócą z misji, gdy po odprawie będą mieli okazję na to, by zostać sami.

***

Tylko, że następnego dnia Bucky’ego już nie było.

***