Miniaturka 2: Niebo spadające nam na głowy... (5/?)

N: Kolejna część. Spokojnie, w następnej wrócimy do schiz.

***

Nie uroił sobie tego.

Wpatrywał się w niebo, śledząc wzrokiem miejsce, które jeszcze przed krótkim momentem lśniło siatką złocistych pęknięć. Teraz wszystko zniknęło, pozostało jedynie wieczorne, ciemniejące niebo i pierwsze gwiazdy, jednak to nie miało znaczenia. Nic nie miało. Liczyło się tylko to że nie uroił sobie tego.

― Naprawdę to widziałeś? ― spytał wreszcie, odrywając wzrok od nieba nad swoją głową i skierował go na Toro.

 Ten siedział na jednej z większych kłód, które przytargali tu jeszcze jako dzieciaki, i w skupieniu palił papierosa – swojego pierwszego od dłuższego czasu, ponieważ nie palił,  a paczkę papierosów nosił przy sobie tylko po to, by udowadniać sobie, że jest ponad tym ― obejmując się w pasie wolną ręką. Pogoda nie była sprzyjająca, a siedząc na klifie wystawiali się tylko na działanie wiatru.

Odezwał się dopiero po chwili:

― Widziałem. Ale… ― Oblizał wargi, przerywając na moment. ― Słuchaj, myślmy racjonalnie. Nie żyjemy w kreskówce, żaden z ciebie Kurczak Mały, a niebo nie pęknie i nie spadnie nam na głowy…

― Sam mówiłeś, że coś było nie tak! ― podniósł wzrok, bezładnie machając dłonią w jego stronę. ― Widziałem… to coś, później coś pieprznęło z góry, a teraz… to cholerne… pęknięcie jest większe.

― Niebo nie pęka! ― Wstał, odrzucając papierosa za siebie. ― Buck, słuchaj, wiem, że… Chcesz to wszystko usprawiedliwiać, ale to nie ma sensu. Spaść mogło wszystko, nawet chrzaniony meteor, nie takie rzeczy się zdarzały. A to… ― Wskazał na niebo. ― Mogło być wszystkim.

Bucky przewrócił oczami.

― Nie chrzań. Widziałeś to. Mi nikt by nie uwierzył. Ale ty to widziałeś. I nie, to ― popukał się w skroń ― nie jest zaraźliwe.

― Widziałem coś! ― krzyknął, nie chcąc dopuścić do siebie myśli o tym, że może nie mieć racji. ― Mam zacząć wierzyć, że zaraz najadą na nas kosmici, że niebo spadnie nam nad głowę, a jedynym szaleństwem wariata jest… ― przerwał i machnął na Bucky’ego ręką, ruszając w stronę lasu.

Jego szaleństwo polegało na byciu jedynym normalnym wśród szaleńców. Jakoś tak to leciało, Bucky znał tę sentencję.

― Ty po prostu nie chcesz dopuścić do siebie myśli, że coś tu jest nie tak.

Toro przystanął.

― Tak, tak właśnie jest. Nie chcę. ― Odwrócił się, patrząc na Bucky’ego na wpół złym, na wpół błagalnym wzrokiem. ― I nie chcę też, żebyś w coś się wplątał. Jest dobrze, okej? Spójrz na siebie. Jest z tobą dobrze, człowieku. Jak już dawno nie było. Chcesz to schrzanić?

Bucky spojrzał na swoje stopy, wypychając policzek językiem.

Powinien się przyznać? Powinien. Chyba.

― Nie biorę już tych prochów.

Toro zrobił krok w jego stronę, a później cofnął się, otwierając i zamykając usta na przemian, aż wreszcie wybuchł:

― Że nie robisz czego?!

Wzruszył ramionami w odpowiedzi.

― Nie biorę prochów od Broussarda. Ale… ― dodał szybko, widząc, że Raymond chce się odezwać. ― Sam mówisz, że jest ze mną lepiej. I ja to widzę. Jestem… prawie normalny.

Toro pokręcił głową, ściskając czubek nosa. Mamrotał coś pod nosem, próbując się uspokoić, i od czasu do czasu łypiąc na niego okiem.

Bucky czekał cierpliwie na jego reakcję, nie chcąc go drażnić. Nie o to teraz chodziło.

― Prawie. ― Toro prychnął wreszcie, wciąż kręcąc głową z dezaprobatą. ― To nie proszki na ból głowy, Buck, nie możesz ich odstawić sobie od tak, bo masz taki kaprys. To dla twojego dobra…

― Dla mojego dobra? Poważnie? Sam widziałeś, co ze mną robiły. Czułem się po nich, jakby ktoś wsadził mi mózg do blendera. ― Podszedł bliżej, starając się wyglądać jak najbardziej niewinnie, jak najbardziej błagalnie. Gdyby nie wyglądał jak bezdomny narkoman byłoby to zdecydowanie prostsze. ― Jestem coraz bardziej pewny, że one nie mnie miały pomóc.

― A komu niby? Przebywanie z tobą w jednym pomieszczeniu często nie należało do najmilszych, więc wątpię, by miało to komuś ułatwić życie.

Bucky zagryzł wargę, spoglądając na widoczne w oddali zabudowania Firehaven.

Firehaven i las. Nie sposób było dostrzec cokolwiek innego na horyzoncie. Żadnych zabudowań, żadnych przecinających lasy znaczących dróg, nawet żadnych, cholernych, samolotów na niebie.

Żadnych obcych w mieście. Żadnych samochodów na nietutejszych rejestracjach.

Nic poza Firehaven.

Dlaczego dopiero niedawno zaczęło to w niego uderzać? Dlaczego nie dostrzegał tego przedtem, kiedy brał proszki regularnie?

Może… Może prochy nie miały mu pomóc, a jedynie otępić? Żeby nie dostrzegał tego, czego nie powinien dostrzegać, żeby nie sprawiał problemów? A widział te wszystkie chore rzeczy, bo był zwyczajnie przećpany? Tylko… Kto i – co ważniejsze – po co miałby tego chcieć? Nie był nikim ważnym, nie sprawiał większych problemów, więc dlaczego?

A może był po prostu chory?

Dostrzegł rozbłysk na niebie kolejny raz.

― Widzisz to? Czy będziesz udawał, że nie? ― rzucił za siebie.

Słyszał, jak Toro wzdycha.

― Widzę.

― Więc?

― Więc co, jedziemy włamać się do ogrodzonej strefy? ― spytał zrezygnowany. ― Genialny plan, przecież nic nie może pójść źle.

― Robiliśmy już podobne rzeczy.

Bucky uśmiechnął się, kiedy umysł podsunął mu wspomnienie przeczołgiwania się przez przecięty – drut kolczasty pod napięciem – druciane ogrodzenie i goniące ich psy – gończe oraz odgłos strzałów – znienawidzonego sąsiada, który wpadał w szał za każdym razem, kiedy tylko widział ich na terenie swojego sadu i wyciągał swoją dubeltówkę.

― Ta, tylko wiesz, wtedy było to jakoś… jakby trochę mniej nielegalne.

― Trochę mniej nielegalne? ― Bucky uniósł brew. ― To tak się da?

― Ta. Za to nas przymkną. A mnie wywalą na zbity pysk i to pewnie z wilczym mandatem. Gdyby coś nie było na rzeczy, tak by tego nie pilnowali. To nie włamanie do magazynu czy spożywczaka.

Bucky pokiwał głową. Co racja, to racja. Chcieli zaryzykować naprawdę sporo, a mogło okazać się przecież, że nie znajdą tam niczego. I do tego sami nie wiedzieli, czego tak naprawdę chcą szukać i czego oczekują. Jednak czuli – a przynajmniej Bucky czuł – że to coś, co muszą, co musi zrobić.

Że to jest konieczność.  

― Możesz odpuścić.

Toro wzruszył ramionami.

― Wiem. I puścić się samego… Więc, kiedy zaczynamy?

Bucky zaśmiał się, kręcąc głową. Zawsze byli równo pochrzanieni.

No, może on nieco bardziej.

***

Steve nie lubił zakupów.

Za każdym razem, kiedy pojawiał się w sklepie – nieważne czy w pobliskim warzywniaku czy w jednym z molochów, w których można było znaleźć wszystko od kosiarek i drzewek owocowych, przez kanapy i chemię, na jedzeniu i ubraniach kończąc – miał wrażenie, że ludzie, każdy człowiek bez wyjątku, odprowadzają go wzrokiem. Gdziekolwiek nie pójdzie. Dlatego nie lubił wychodzić z mieszkania. Wolał zostać w znajomych czterech ścianach, w których wszystko poustawiane było tak, jak to posegregował. Jego współlokator nie miał nic przeciwko i zgodził się na układanie jedzenia w lodówce kolorami, a pudełek w szafkach zgodzie z alfabetem i datą przydatności do spożycia. Choć czasem musiał zapominać o tych kilku pokręconych zasadach, ponieważ Steve nieraz znajdował rzeczy w zupełnie innych miejscach, niż powinny być.

W sklepach nie lubił również tego, że wszystko było w nich takie… chaotyczne. Nie raz, nie dwa z trudem dusił w sobie chęć przestawienia wszystkiego, nadania alejkom sensu, wystawom symetrii. Ale nie robił tego, ponieważ nie chciał uchodzić za większego dziwaka, niż ten, którym już był i za którego go mieli. Zdecydowanie nie było mu to potrzebne do szczęścia.

Przez leki, które brał, nie mógł prowadzić żadnych pojazdów, więc jego motor obrastał kurzem w garażu przynależących do wynajmowanego przez niego mieszkania, a jemu pozostawało w większości przypadków poruszanie się na piechotę. Firehaven nie było jednak dużym miastem i nie stanowiło to żadnego problemu, a droga do najbliższego sklepu zajmowała mu kilka minut, całą wyprawę udało mu się nieraz załatwić w kwadrans, i zazwyczaj przebiegała bez większych emocji. Dlatego zdziwił się, kiedy wychodząc z kamienicy, niemal zderzył się z… Bucky’m Barnesem, siedzącym na jego schodach jak gdyby nigdy nic.

Bucky uśmiechnął się w jego stronę, przeżuwając spory kawałek trzymanego w dłoni precla.

― Steve Rogers. Wreszcie ― powiedział. ― Chciałem wejść do środka, ale… Powiedzmy, że ludzie nie chcą zdradzać adresów komuś o mojej aparycji. Ciekawe dlaczego? ― Mrugnął w jego stronę.

― To zrozumiałe. Nie, żebyś wyglądał źle. Wyglądasz dobrze, znaczy… Nie dobrze, że "dobrze", a po prostu dobrze ― mówił, a Bucky uniósł brew, słuchając jego plątaniny. ― Znaczy… Chodzi mi o to, że… Co cię sprowadza? ― spytał wreszcie, poprawiając swój czarny płaszcz.

Bucky wzruszył ramionami.

― Miałem dość czekania.

― Na co?

― Na drinka. ― Uśmiechnął się i było coś zawadiackiego w tym uśmiechu.

Steve przyglądał mu się przez chwilę, wykręcając palce schowanych w kieszeniach płaszcza dłoni.

Wreszcie miał szansę, by z nim porozmawiać, a nie potrafił obrać myśli w słowa. To było… takie typowe. W nieodpowiednich momentach potrafił mówić wszystko, co ślina przyniesie mu na język, a w ważnych chwilach… cóż, jak widać.

― Że teraz? Że ze…

― Tak. Że teraz, że z tobą, że to ważne, że mam ci coś do powiedzenia. I że ja stawiam.

― Ja nie…. ― Podrapał się po karku. ― Nie chodzi o to, że nie chcę. Raczej, że nie mogę. Biorę…

Bucky przerwał mu, chwiejnie podnosząc się do pozycji stojącej.

— Ta, wiem, prochów nie wolno łączyć z alkoholem. — Przewrócił oczami. — Ale o tym chciałem z tobą pogadać, Rogers. Pilnie.

Przybliżył się, a Steve zauważył znaczącą różnicę w jego zachowaniu.

Jego oczy nie miały tej nienaturalnie niebieskiej poświaty, jak przy ich poprzednim spotkaniu, nie były dzikie i rozbiegane, a brązowe, spokojne i skupione.

Bucky uśmiechnął się kącikiem ust, kiedy spojrzeli sobie w oczy.

— Huh.

— Co?

— Twoje oczy nie są cholernie niebieskie. Są zielonawe — zauważył. Powiedział to, jakby właśnie odkrył Amerykę.

Steve ściągnął brwi. Czy to możliwe, że on też…? Nie, to byłby zbyt wielki zbieg okoliczności, to niemożliwe. Takie halucynacje nie mogą się przytrafiać dwóm osobom, które przypadkiem wpadły na siebie w poczekalni.

Ale z drugiej strony… Nie o takich przypadkach się słyszało, prawda?

— Barnes, weź odpuść — powiedział ktoś za ich plecami. Steve obejrzał się przez ramię, natrafiając wzrokiem na młodego szatyna chowającego twarz w wysoko postawionym kołnierzu swojej skórzanej kurtki. — To. — Wskazał na nich palcem. — Jest pedalskie jak diabli.

Bucky uniósł brew.

— Poważnie?

— Poważnie. Jesteś już powalony. Jak zostaniesz jeszcze ciotą, niektóre typy ci już nie odpuszczą. — Poklepał go po lewym barku, starając się nie uderzyć w kikut będący jedyną pozostałością po lewej ręce Bucky’ego. Wiedział, że to nie jest dla niego zbyt przyjemne, więc starał się nie dotykać tej części jego ciała. — Jestem Toro — zwrócił się do Steve’a, nie wyciągając jednak ręki w jego stronę. — Pilnuję tego tu. I mam zawlec cię na miejsce, jeśli będziesz stawiać opory. — Uśmiechnął się.

Steve przyjrzał się jego uśmiechowi, napiętym ramionom i wyzywającemu spojrzeniu niebieskich oczu, a potem przerzucił spojrzenie na Bucky’ego opierającego się bokiem o betonowy murek służący za balustradę schodów i jak gdyby nigdy nic żującego precla.

Cała ta sytuacja była… dziwna, delikatnie mówiąc. Jednak nie zaliczała się nawet do pierwszej dwudziestki najdziwniejszych sytuacji w ostatniej dekadzie jego życia. Mogła jednak pomóc wyjaśnić kilka z nich, a na tym mu zależało. Od dawna czuł, że coś jest nie tak, a ostatnio można było to wręcz wyczuć w powietrzu, choć nikt inny zdawał się tego nie dostrzegać.

Dlatego nie mógł nie przyjąć ich miłej propozycji.

***

— Dlaczego w ogóle się tu przeprowadziłeś? Bo nie jesteś stąd, nie? — spytał Bucky, odrywając kawałek od leżącego na stoliku precla. Odwrócił twarz w stronę baru, ale wiedział, że patrzy wprost na niego. — To niezbyt ciekawe miejsce, mało kto tu przyjeżdża. Skąd jesteś?

Steve otworzył usta, ale nie do końca wiedział, co powinien powiedzieć. A tak właściwie, to nie znał nawet odpowiedzi.

Dlaczego Firehaven?

— Nie wiem — odpowiedział szczerze, bo po co miałby kłamać? Zresztą, miał dziwne przeczucie, że i tak nie dałby rady oszukać Bucky’ego Barnesa. — Jestem z Brooklynu… — przerwał, widząc, jak kącik ust Bucky’ego drga. Jakby mimowolnie.

Nim zdążył powiedzieć jednak coś jeszcze, Toro Raymond postawił kufel na stoliku i pchnął go w jego stronę.

— Nowy Jork? Poważnie? Zamiast tego wylądowałeś tutaj? — spytał, krzywiąc się. — Co z tobą nie tak, człowieku? — Toro usiadł naprzeciwko, po lewej stronie Bucky’ego, i postawił przed nim butelkę importowanego piwa, samemu ograniczając się do zwykłej coli. Nie tyko dlatego, że był kierowcą, czy że zazwyczaj nie pił, zachowując trzeźwość na wszelki wypadek, ale… Tym razem po prostu wiedział, że pewne rzeczy musi spróbować pojąć na czysto. — Znaczy, wiem, że jesteś… — Przyłożył kciuk do skroni, prostując pozostałe palce i poruszył nimi do przodu, potem do tyłu, uniwersalnym językiem pokazując "świr". — Bez obrazy. Ten tutaj — wskazał na Bucky’ego, jednocześnie podnosząc jego precla z blatu i trzymając go, żeby ten wygodniej mógł odrywać sobie kolejne kawałki. — Odwala takie akcje, że za nic go nie przebijesz.

Bucky otworzył oczy nienaturalnie szeroko, spoglądając najpierw na Toro, potem na Steve’a. Patrzył na niego z wyraźnym szokiem.

— Och, znaczy, że ty też go widzisz? — spytał konspiracyjnym szeptem, pochylając się w jego stronę. — Myślałem, że go sobie uroiłem… Chociaż… — Obrzucił Raymonda krytycznym wzrokiem. — Zazwyczaj moje urojenia prezentują się nieco inaczej. To raczej chodząca karykatura. — Uśmiechnął się krzywo. Nie było zbyt wiele wesołości w tym uśmiechu.

Steve poczuł jak kącik jego ust mimowolnie unosi się ku górze.

Sam nie wiedział dlaczego, ale to wszystko było takie… znajome, naturalne.

— Nie wiem dlaczego wybrałem Firehaven. Znaczy, ja nie… To… Wróciłem z misji, dom nie był już domem, wszystko było takie… obce. Jakby nie moje. A potem… jakoś wylądowałem tutaj. — Obrócił kufel w dłoniach. — Nie wiem dlaczego tutaj. Nie kojarzę nawet samej przeprowadzki. — Ściągnął brwi.

Bucky przyglądał mu się uważnie, swoim zwyczajem przekrzywiając głowę lekko w lewo.

— Bierzesz prochy? — spytał prosto z mostu, nie bawiąc się w żadne podchody.

— Co proszę?

— Broussard przypisał ci proszki? Tak czy nie? Głównie to chcę wiedzieć. — Bucky pociągnął łyk piwa z butelki, cały czas spoglądając na niego spod rzęs.

— Cóż, tak — odpowiedział po dłuższej chwili, stwierdzając, że nie ma nic niestosownego w tym pytaniu. — Miałem… Mam kilka problemów. Prochy… Leki miały mi pomóc — powiedział, a potem – przeczuwając, że to istotne – dodał: — Są takie… Niebieskie…

— I żółte — dokończył za niego Bucky, a Steve potaknął kiwnięciem głowy. — Dwie niebieskie, po kwadransie żółta.

— Powtarzać trzy razy dziennie, po posiłku — dorzucił jeszcze Steve.

— Czyli… — zaczął Toro. — Bierzecie te same proszki. I co niby z tego wynika?

Bucky spojrzał na niego ostro, jakby chciał przekazać mu coś samym spojrzeniem.

— Coś na pewno — uciął. — Tego jeszcze nie wiemy, ale coś tu jest nie tak…

Steve wtrącił się, zanim Bucky zdołał powiedzieć coś więcej:

— Zauważyłem.

— Tak? — Bucky uniósł brew i spojrzał na niego nieco inaczej. — To nie będziesz mieć nic przeciwko, żebyśmy coś ci pokazali.

— Co? — spytał. Może nieco zbyt podejrzliwie.

Toro parsknął, a potem uśmiechnął się. Uśmiech sięgał jego niebieskich oczu.

— Niebo pękające ci nad głową.

***

Miarowy, głośny stukot jej obcasów odbijał się echem od ścian gabinetu.

Od początku była przeciwna temu planowi. Nie mógł się powieść, nie byli w stanie utrzymać tej farsy wystarczająco długo, by plan się powiódł.

Jeśli czegoś nie zrobią, Barnes całkiem zerwie się ze smyczy. Powinni pozbyć się go na samym początku, przez cholernych Rosjan i ich sprzęt był zbyt niestabilny. Miał dostęp do rzeczy, których nie powinien doświadczyć żaden z mieszkańców Firehaven.

Mówiła od początku, mówiła, ale on wiedział lepiej. Zawsze wszystko wiedział najlepiej. I to przez niego kolejny raz wylądują w stercie gówna, zamiast na samym szczycie.

— Co teraz? — spytała, krzyżując ramiona na piersi. — Jeśli zrozumie… Jeśli mu powie, będzie po nas. Zakończmy to póki jeszcze mamy czas. Jest jeszcze szansa, żeby ocalić chociaż część…

— Nie będziemy uciekać jak tchórze.

Podszedł do okna, uchylając palcem zasłoniętą roletę.

Doskonale widział Barnesa, który ciągnie Rogersa w stronę samochodu. Jeszcze mu się opierał, jeszcze nie był pewien. Mieli jeszcze szansę, by wszystko ocalić.

— To co chcesz zrobić?

Uśmiechnął się.

— Nie musisz się martwić, moja droga. Zbudujemy nasze imperium.

***