Wyzwanie 10: Szlamowa bitwa, oklapnięta peruka oraz toksyczny eyeliner, czyli kolejny miszmasz przy akompaniamencie pioruna

Fabuła miniaturki powiązana jest z "Kawą", "Porankiem", "Lakierem do paznokci" oraz "Bazooką".
Akcja osadzona jest po "Poranku", ale przed "Bazooką". Bo nie lubię pisać po kolei.

***

To nie tak, że Abe nienawidził swojej pracy.

A nie, wróć. Tak właśnie było.

Abe Jenkins nienawidził swojej pracy.  

Z niemal każdej misji wracał z wgniecioną zbroją, siniakami, obiciami, otarciami, a nieraz także ze zwichnięciami, złamaniami, krwawiącymi ranami czy wstrząsem mózgu. A dzięki zbroi nie był jednym z tych najbardziej narażonych członków zespołu, co stawiało go w o wiele lepszej sytuacji od Melissy, Fixera, czy szefa. Zresztą, nikt z nich nie był przecież nieśmiertelny… No dobra, Atlas prawie był, ale każdy poza nim mógł zginąć w każdej chwili, o czym przekonali się przecież nie tak dawno temu.

I co dostawali w zamian? Sławę? Bogactwo? Szacunek i poklask medialny? 

Nic z tych rzeczy.

Nie, żeby Jenkins się temu dziwił. Po zniszczeniach dokonanych przez bohaterskich i heroicznych Avengers, konsekwencjach wprowadzenia ustaw rejestrujących i rozpadu grupy "największych bohaterów świata" – serio, Abe nadal ma ochotę śmiać się, gdy tylko to usłyszy – nie było nic dziwnego w tym, że społeczeństwo było nastawione bardzo sceptycznie do drużyny składającej się z byłych przestępców. Skoro nie mogli ufać Avengers – oczku w głowie Kapitana Ameryki, najszlachetniejszego ze szlachetnych, najbardziej honorowemu i bohaterskiemu z bohaterów, jak mogli zaufać im – drużynie mniejszych i większych rzezimieszków prowadzonych przez zabójcę-legendę?

Ale oni nie byli Avengers. Mogli robić swoje bez uwielbienia i wznoszenia na piedestały. To była ich praca, ich obowiązek. Chcieli to robić.  

Abe lubił to robić. Nienawidził za to swojej niewdzięcznej pracy.

Był wyczerpany, poobijany, zbroja niemal wgniatała mu się w kości, a wszystkie wzmacniacze były uszkodzone, ponieważ nieźle oberwał, wyciągając ludzi uwięzionych w walącym się budynku, który nie zmienił się w kupę gruzu tylko dzięki reakcji Atlasa, który zdołał przytrzymać go w ostatniej chwili. 

W budynku walącym się, ponieważ śluz wielkich, szlamowatych, obślizgłych potworów okazał się toksyczny i przeżarł się przez ściany nośne, uszkadzając szkielet budynku przez wyjście w reakcję z jednym z metali.

Toksyczny śluz wielkich, szlamowatych, obślizgłych potworów, które wyglądały jak pieprzone ślimaki.

Kiedy jego życie stało się tak absurdalne?

Latał nad ulicami miasta, starając się ewakuować wszystkich cywili, którzy mogli znaleźć się drodze… tego czegoś. Abe był geniuszem – oczywiście, że nim był, ale ani on, ani systemy zbroi nie potrafiły przypisać tych stworzeń do żadnego żyjącego kiedykolwiek na ziemi albo znanego wszelkim bazom danych pozaziemskiego gatunku. Wszystko wskazywało na to, że są to przedstawiciele gatunku limax maximus, które zostały poddane jakiejś przedziwnej mutacji. Sensory nie potrafiły jednak ustalić, co do tego doprowadziło.

— Jenkins? Udało ci się ustalić z czym mamy, do cholery, do czynienia? — Usłyszał w komunikatorze głos Karli, okraszony odgłosem głuchego uderzenia.

—Nie do końca. Wyglądają na mocno zmutowanych przedstawicieli gatunku limax maximus, potocznie zwanego pomrowem. Statystycznie nie przekraczają one siedmiu, góra ośmiu cali długości. I nie wydzielają toksycznego śluzu. Jednak… — zaczął, strzelając z repulsora jednemu z monstrów w głowę. Chyba. — Tym przyjemniaczkom nikt chyba tego nie powiedział.

— Wiesz, co mogło do tego doprowadzić?

— Niestety, ale nie. Fixer?

— Nie jestem biologiem. — Jego głos zamilkł, zastąpiony serią wystrzałów. — Jednak udało mi się wpaść na to, że ich piętą Achillesa jest otwór płucny. Walcie w niego.

— Świetnie. Może uda nam się wrócić na lunch — rzucił, przelatując pomiędzy budynkami. Złożył skrzydła, przełączając napęd na ten zamontowany w rękawicach, barkach, łydkach i stopach pancerza, kierując się w stronę reszty drużyny, walczącej z największą grupą monstrów. — Co ty na to, Mel? Dawno nigdzie nie byliśmy.

— Jenkins! — Usłyszał ostrzegawczy głos Barnesa.

— Okej, okej. Nie bulwersuj się tak, szefie. Też możesz wpaść. Ale pamiętaj, naleśnikarnie odpadają — dodał, ignorując wściekłe, pełne reprymendy westchnienie. Co jak co, ale na poczcie humoru wskrzeszenia nie działają zbyt dobrze. Zdecydowanie nie, a Barnes jest tego idealnym przykładem. Nie, żeby było ich wiele. Zazwyczaj martwi pozostają martwi.

Już z daleka dostrzegł wzbijającą się w powietrze Melissę. 

Jej nowa, wzmocniona uprząż i rękawice zdawały się sprawować znakomicie. Nic dziwnego, przecież to on je zrobił. Stworzone dzięki nim iskrzące się, jaskraworóżowe skrzydła zdawały się być silniejsze i potężniejsze od wszystkich, które kiedykolwiek udało jej się utworzyć. 

Szybowała na nich w górę, rozpościerając skrzydła. Na tle słońca przez chwilę przypominała Jenkinsowi anioła. Po chwili wypuściła jednak w stronę monstrów serię pocisków z solidnego dźwięku, przypominając mu, że ma w sobie znacznie więcej z diablicy. I że właśnie to w niej lubi.

Niemal cała 16th Street zdawała się być pokryta zielonym, obślizgłym śluzem przeżerającym się przez karoserie porzuconych samochodów i rozmiękczającym, pokrywający ulicę asfalt. Jego większe stężenie zdawało się zatruwać powietrze.

Akcja zdecydowanie nie była tak czysta i prosta, jak spodziewali się, że będzie. 

Drużyna była niemal w komplecie, brakowało tylko szefa, i każdy z nich prezentował się równie koszmarnie.

Atlas zajmował się wszystkimi osobnikami oddalonymi od głównego stada, zwyczajnie je depcząc. I zdawał się przy tym świetnie bawić.

Songbird atakowała z powietrza, a wściekła Moonstone z włosami pełnymi szlamu i resztek obślizgłych, ślimaczych ciał posyłała kolejne promienie w stronę kolejnych, niepowstrzymanych w swojej wędrówce ślimaków. 

Fixer posyłał niemal nieprzerwane serie pocisków i mini-rakiet do wszystkiego, co się nawinęło. 

Jenkins wylądował z głuchym łoskotem obok nich, posyłając kilka strzałów z repulsorów – goń się Stark! – w stronę jednego z monstrów, wydawałoby się, że największego. Śluz z rozrywanego przez strzały ciała poleciał wprost na lewitującą obok Karlę, która obróciła się, posyłając Jenkinsowi pełne wściekłości spojrzenie.

— Świetnie wyglądasz, Moon — Pokazał jej uniesiony kciuk. Nie kłamał, bo Karla nawet umazana śluzem wciąż zasługiwała na Top 3 najseksowniejszych kobiet świata. — Czyżby coś mnie ominęło? — spytał, lustrując wzrokiem otoczenie.

— Jenkins, mniej błaznowania, więcej działania. — Kolejny raz upomniał go Barnes.

— Czyli kij w tyłku to taki gratis do stanowiska?

— Jeśli się nie zamkniesz, skręcę ci kark.

— Okej, argument nie do przebicia.  — Uśmiechnął się krzywo, choć wiedział, że nikt tego nie zobaczy. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale nagle coś z wielkim impetem odrzuciło go o kilka metrów w tył. — Cholera jasna — zastękał, dźwigając się w górę. Ekran zbroi zamrugał, kiedy czujniki zaczęły skanować pochodzenie pocisku energii, który go powalił, wyświetlając dane na bokach wyświetlacza. Niezidentyfikowana energia pozaziemska, wytwarzająca promieniowanie podobne do tego, które wykrywalne było w Meksyku w 2011 i podczas ataków na Nowy Jork kilka lat temu. Kolejny Asgardczyk?

— Amora — powiedział głucho Erik, a Jenkins automatycznie zaczął przeszukiwać wszystkie bazy danych SHIELD, do których miał dostęp. I te, do których mu go nie przyznano, także.

Amora. 

Asgardzka bogini lubująca się w zniszczeniu i chaosie. 

Świetnie, normalnie świetnie.

— Abe! — krzyknęła Melissa, lądując tuż obok niego. Jej skrzydła momentalnie rozpłynęły się, gdy tylko dotknęła ziemi. 

— Nic mi nie jest. — Uniósł rękę w uspokajającym geście i przeskanował okolicę w poszukiwaniu Amory.

Czujniki wykryły ją na dachu jednego z pobliskich budynków.

— Jest na dachu Banku Centralnego — powiedział, rozkładając napęd zamontowany w skrzydłach. — Moon i ja…

— Kto powiedział, że to ty tutaj dowodzisz, co Jenkins? — Karla posłała mu ostre spojrzenie, z gracją lądując obok. Przeczesała palcami sklejone śluzem, długie blond włosy, które teraz przypominały oklapłą perukę, i stanęła obok Melissy. — Nie słyszałam, żebyś dostał awans. Jeśli któreś z nas miałoby dowodzić, powinnam być to ja. 

— Karla, błagam cię. To nie jest odpowiedni moment na załatwianie takich spraw. — Melissa spojrzała na nią wzrokiem, który Abe mógł określić jako oskarżycielsko-błagalny. Taki, jakim często spoglądała na niego, gdy kolejny z jego eksperymentów skończył się mniej lub bardziej efektownym wybuchem. Poprawiła kilka kosmyków różowych włosów, które wyślizgnęły się z upięcia, a potem dodała: — Więc weź się w garść, zatrzymaj swoje kompleksy dla siebie, i do roboty. 

Przywołała skrzydła i wbiła się w powietrze, kierując się w stronę Banku. Abe ruszył za nią, zgarniając po drodze przyglądającego się im z milczeniem Fixera.

— Norb, uszczęśliw mnie, mówiąc, że masz plan. Jakiś. Jakikolwiek.

— Nigdy nie walczyłem z kimś takim. Czarodziejka to nowość. A ty? Masz coś?

— Módlmy się do Thora, by trzasnął ją piorunem? — zażartował, choć tak naprawdę wcale nie było mu do śmiechu. Nie mieli planu, nie mieli dowódcy. — Szefie, nie obrazilibyśmy się, gdybyś zarzucił jakąś wskazówką — wręcz zanucił do komunikatora, ale odpowiedziała mu cisza. — To nie byłoby oszustwo. No weź, Barnes…

Znów odpowiedziała mu tylko cisza, ale nie miał czasu, by się tym przejmować. Był zbyt zajęty omijaniem magicznych pocisków, które Czarodziejka posyłała w ich stronę. Nie chciał skończyć jako ropucha. Zabójczo przystojna, ale wciąż ropucha. Mel wykopałaby go za to z łóżka, bez dwóch zdań. 

/Posłał w stronę Amory samonamierzający się pocisk, okrążając Bank, by zrzucić Fixera na dachu jednego z pobliskich budynków.

— Mam odczyt cieplny. W Banku są cywile — powiedział. — Powtarzam, w Banku są cywile, więc nie zrzućmy im dachu na głowy… Cholera! — zaklął głośno, widząc jak Amor z łatwością przekierowała pocisk ruchem dłoni i ze śmiechem posłała go w stronę próbującej ją zaatakować Melissy. Jednak nim Abe choć zdążył zareagować, Songbird zniszczyła go jednym, krótkim krzykiem – przy okazji niszcząc też szyby okien w pobliskim budynku… – a potem posłała pocisk z solidnego dźwięku w stronę Czarodziejki. Ten z łatwością odbił się od stworzonej przez Amorę magicznej tarczy i uderzył w Melissę. Abe, nie czekając na nic, ruszył w jej stronę, by uchronić ją przed zderzeniem. — Moon, Erik, zróbcie coś! — wręcz krzyknął do komunikatora, wiedzą, że tylko ta dwójka może mieć szanse z asgardzką czarodziejką. 

Kiedy chwytał upadającą Mel w ramiona, Moonston przeleciała obok nich i z wściekłym okrzykiem posłała rąk promień fotonowy, który na moment wytrącił Amorę z równowagi. Karla nie zmarnowała ani chwili, tylko z nieukrywaną furią, która objawiła się jako świetlista poświata wokół jej ciała, rzuciła się w jej stronę, by wymierzyć cios wprost w jej nieokryty zbroją brzuch. Amora zaśmiała się jednak, lekko odrzucając głowę w tył, a potem zniknęła w chmurze zielonej magii, by za krótki moment pojawić się klika metrów dalej. Z uśmiechem obserwowała jak rozpędzona Karla przebija się przez dach Banku, nie mogąc się zatrzymać. Potem słychać było tyko dźwięk wybuchu i krzyki ludzi, których Sofen musiała zranić. 

Nim Abe zdążył choć zareagować, powiedzieć choć cokolwiek, zauważył Atlasa biegnącego w stronę Banku. Jeszcze w swoim naturalnym rozmiarze, ale zwiększającego się z każdym krokiem, by wreszcie przerosnąć gmach Banku wzrostem i górując nad nim, móc unieść stopę, chcąc zmiażdżyć Amorę niczym pluskwę. 

Własny, jednocześnie wściekły i pełny strachu krzyk zadudnił Jenkinsowi w uszach, gdy podeszwa Erika zaczęła miażdżyć dach Banku. Kiedy Abe ruszył w jego stronę, przygotowując cały swój arsenał, świat zaczął migotać i rozmazywać mu się przed oczami. Już chwilę później nie leciał w stronę Atlasa, z szokowaną Mel w ramionach, a siedział Komorze, z goglami do wirtualnego treningu na twarzy. Ściągnął je z siebie z wściekłością, poodpinał elektrody, i nie czekając na nikogo – nawet na Mel – wyszedł z Komory, przechodząc do centrum obserwacyjnego, gdzie na głównym monitorze dostrzec można było ich wirtualną porażkę.

Barnes siedział na swoim miejscu, posiniaczoną i pokłutą wenflonami dłonią masując nasadę nosa. Nie powiedział niczego, choć doskonale musiał zdawać sobie sprawę z tego, że Abe wszedł do pomieszczenia. 

Jenkins też się nie odezwał, a zajął się wyłączeniem całego mechanizmu Komory, kątem oka obserwując jednak resztę drużyny wchodzącą do pomieszczenia. Uśmiechnął się półgębkiem do Melissy, która odpowiedziała mu przewróceniem oczu i spojrzeniem pt.„Nie w pracy.”

— Mówiłam, że Jenkins nie powinien… — zaczęła Karla, ale Barnes uniósł dłoń, by ją uciszyć.

— Sofen, stul ten, cholerny pysk. Po prostu się zamknij. — Spojrzał na nich zmęczonym spojrzeniem. Dobrodusznie przemilczę to, że wszyscy schrzaniliście akcje z pieprzonymi ślimakami, bo jak stado baranów ruszyliście na jedną wariatkę… Jenkins, Ebersol – macie mózgi i jednak potraficie ich czasem użyć. Gold… — Zerknął na Melissę. — Bądź pewniejsza siebie. Olbrzymie i Barbie – co, do cholery, miałbym powiedzieć Chang i Radzie, gdybyście zmiażdżyli i rozdeptali pieprzony Bank z cywilami w środku? Erik, rozumiem, że miałeś z blondi osobiste porachunki i między innymi dlatego ją wybrałem, ale musisz trzymać nerwy na wodzy i myśleć.

Atlas – ten wielki, ponad dwumetrowy siłacz, niemal skulił się pod siłą spojrzenia Barnesa, na co Abe nie mógł się nie uśmiechnąć, choć wiedział, że nie powinien.

— Wybacz, Wis. 

— Nie przepraszaj mnie, przepraszaj ludzi, których rozdeptałeś. — Uśmiechnął się. — Ale brawa za akcję z przytrzymaniem budynku… A ty, Złotowłosa, dlaczego milczysz? — Spojrzał na Sofen, odchylając się na krześle. — Czyżbyś zdążyła już wylać cały swój jad?

Karla posłała mu ostrą parodię uśmiechu, krzyżując ramiona na piersi.

— Zaraz zdrapię ci ten uśmieszek, Barnes.

— Droga wolna. Jednak czy ta chwila satysfakcji warta jest zgnicia w Raftcie? Carol byłaby wniebowzięta. — Przekrzywił głowę, spoglądając na nią z drwiną. — A teraz wynocha stąd. Muszę pozbyć się dowodów tej klęski i wymyślić jakąś bajkę dla Chang… — Przerwał, gdy drzwi do centrum rozsunęły się, ale gdy zobaczył wchodzącą przez nie Yelenę, kontynuował: — O tym jak świetnie się spisaliście i jaka szkoda, że niestety usunąłem wszelkie nagrania…

— Och, będę musiała zdać o tym raport. — Yelena zacmokała z dezaprobatą. — Cóż za przekręty, nieładnie. — Stanęła obok Bucky’ego, opierając dłoń o jego bark. — O tym, że siedzisz tutaj, zamiast być na rehabilitacji, także. Dlaczego go nie wykopaliście?

— Lubimy, gdy ktoś po nas jeździ — powiedziała Melissa. — To nas motywuje.

— I mamy nadzieję, że jeśli się zaniedba, selekcja naturalna zrobi swoje — dodała Karla, na co Yelena przewróciła oczami. 

— Rzućmy ją rekinom na pożarcie, proszę… — rzucił przez ramię Abe. — Choć nie, zatrułyby się od tej tony kosmetyków, którą w siebie wsmarowuje.

— To tylko eyeliner, Jenkins. Nawet Barnes go używa…

Jenkins uśmiechnął się pod nosem. Nie na słowa Karli, a na myśl, że choć są najbardziej popieprzoną drużyną, najgorszymi bohaterami jakiś świat widział – i w ich przypadku ma to wiele znaczeń – nie zamieniłby tej bandy na żadną inną.

***